محققان با انجام یک پژوهش تازه بر روی میمون‌های ماکاک دریافتند که توانایی تشخیص چهره، امری اکتسابی بوده و به مرور وقت و با مواجه مکرر با چهره‌ها ممکن می‌شود و ام
توانایی تشخیص صورت ذاتی نیست!
عبارات مهم : محققان
به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی میل، محققان به مدت طولانی بر این باور بوده اند که توانایی تشخیص صورت ها در انسان ذاتی است و چیزی در مغز ما وجود دارد که می داند چگونه از بدو تولد این کار را انجام دهد.
توانایی تشخیص صورت ذاتی نیست!
اما یک مطالعه تازه تصویر برداری مغزی که بر روی میمون های ماکاک انجام شده است نشان می دهد که این باور درست نیست لیکن ماکاک ها باید از سنین پایین در مواجهه با یک صورت قرار بگیرند تا توانایی تشخیص آن را داشته باشند.
“دکتر مارگارت لیوینگستون”، استاد علوم زیستی در دانشکده پزشکی هاروارد و یکی از همکارانش، گفتند که ماکاک ها نسبتا شبیه به انسان هستند و یک مدل خوب جهت مطالعه رشد مغز انسان ها محسوب می شوند.
محققان با انجام یک پژوهش تازه بر روی میمون‌های ماکاک دریافتند که توانایی تشخیص چهره، امری اکتسابی بوده و به مرور وقت و با مواجه مکرر با چهره‌ها ممکن می‌شود و ام
این پژوهش تازه به بررسی طیف وسیعی از بیماری های عصبی از جمله بیماری هایی می پردازد که در آن افراد نمی توانند بین اشخاص متفاوت تمایز قائل شوند.
یکی از این امراض اوتیسم بوده که با بی توجهی به نگاه کردن به صورت ها تشخیص داده می شود.
این پژوهش همچنین اهمیت تجربیات اولیه زیست محیطی در رشد عاطفی و شناختی طبیعی را نمایان می کند.
توانایی تشخیص صورت ذاتی نیست!
این پژوهش که به وسیله محققان در دانشکده پزشکی هاروارد انجام شده است و در مجله Nature Neuroscience منتشر شده، مشمول بر کار با ماکاک ها بوده که به طور موقت از دیدن صورت ها در سال های اولیه رشد محروم بودند.
در مغز ماکاک ها تا 200 روزگی، خوشه هایی از نورون ها تشکیل می شود که مسئول تشخیص صورت ها در ناحیه ای از مغز به نام “شیار گیجگاهی فوقانی”( superior temporal sulcus) هستند.
محققان با انجام یک پژوهش تازه بر روی میمون‌های ماکاک دریافتند که توانایی تشخیص چهره، امری اکتسابی بوده و به مرور وقت و با مواجه مکرر با چهره‌ها ممکن می‌شود و ام
محققان می گویند که موقعیت نسبی این نواحی درمغز، مشابه گونه های نخستی سانان است.
با این حال، هم در مغز انسان ها و هم در نخستی سانان نواحی ایجاد می شود که به محرک های تصویری که جهت مدت طولانی در طول تکامل با آنها مواجه نشده اند پاسخ می دهند.
توانایی تشخیص صورت ذاتی نیست!
این مسئله نظریه ای که نخستی سانان با قدرت تشخیص صورت متولد می شوند را زیر پرسش می برد.
برای درک بهتر مبانی تشخیص چهره، دکتر لیوینگستون همراه با دکتر مایکل آرکارو و پیتر شید پژوهشگر، دو گروه از ماکاک ها را پرورش دادند.
گروه اول که گروه کنترل شده است بودند، به صورت معمول پرورش یافته، وقت خود را در ابتدای تولد با مادران ارزش و سپس با دیگر ماکاک های نوجوان و کارکنان انسانی گذراندند.
گروه دیگر ماکاک ها به وسیله انسان هایی پرورش یافتند که آنها را با شیشه تغذیه کرده با آنها بازی کرده و آنها را در آغوش می گرفتند و همه این ها در حالی بود که این افراد بر روی صورت خود ماسکی شبیه به ماسک جوشکاری داشتند.
این گروه از ماکاک ها هیچ صورت ای را در سال اول زندگی خود اعم از انسان و غیره ندیدند.
پس از اینکه هر دو گروه پرورش یافتند در گروه های اجتماعی با ماکاک های دیگر قرار گرفته و اجازه دیدن صورت انسان ها و نخستی سانان به آنها داده شد.
هنگامی که هر دو گروه از ماکاک ها 200 روزه شدند، محققان از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی عملکردی (fMRI) جهت دیدن تصویرهای مغز و اندازه گیری نواحی مختص تشخیص صورت و دیگر مناطق تخصصی، از جمله آن قسمت هایی که مسئول تشخیص دست، اشیاء، صحنه ها و بدن بودند استفاده کردند.
پس از بررسی این اسکن ها مشخص شد ماکاک هایی که با دیدن صورت افراد پرورش یافته بودند، دارای زمینه های تشخیصی ثابت در مغز جهت هر یک از این گروه ها بودند، ولی آنهایی که هرگز صورت ها را ندیده بودند، تمام نواحی را به جز ناحیه ای که مختص تشخیص صورت است را دارا بودند.
محققان سپس تصاویری از انسان ها و نخستی سانان را به این دو گروه نشان دادند.
گروه کنترل شده است وقت بیشتری را صرف زل زدن به صورت ها کرده ولی در مقابل، ماکاک هایی که از دیدن صورت ها محروم بودند، زیاد وقت خود را صرف نگاه کردن به دست ها کردند.
منطقه مرتبط با تشخیص دست در مغز آنها نسبت به سایر نواحی بزرگتر بود.
این یافته ها حاکی از آن است که محرومیت حسی بر نحوه عملکرد مغز تاثیر می گذارد.
در این پژوهش مشخص شد که مغز در تشخیص چیزهایی که اغلب دیده می شود بسیار خوب عمل کرده و در آشنایی چیزهایی که هرگز و یا به ندرت آنها را دیده ضعیف عمل می کند.
محققان این پژوهش اظهار کردند که رشد طبیعی این نواحی از مغز می تواند کلیدی جهت توضیح طیف وسیعی از اختلالات باشد.
یکی از این اختلالات، صورت ناشناسی prosopagnosia است که در آن افراد نمی توانند اشخاص آشنا، حتی خودشان را تشخیص دهند، لیکن دستگاه تشخیص صورت مغز به درستی رشد نمی کند.
این تحقیقات نشان می دهد که مداخلات جهت تشویق زودهنگام جهت مواجهه با صورت ها می تواند کمبودهای اجتماعی را که ناشی از فقدان چنین تجربیاتی در دوران اولیه زندگی هست، کم کردن دهد.
واژه های کلیدی: محققان | مغز انسان | اخبار علمی و آموزشی
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
